Jak byłam mała, oglądałam bajkę pt. „Listonosz Pat”. Nietrudno się domyślić, że była o doręczycielu listów, któremu przytrafiały się niesamowite przygody. Jego stałym towarzyszem był kot. Pat i kot razem tworzyli zgrany duet i mimo wielu przeciwności losu, każdy list był doręczony odpowiedniej osobie.
Gdybym nie czytała książek, myślę, że byłabym zupełnie inną osobą. Czytanie bardzo mnie zmieniło. Patrzę na świat z różnych perspektyw, z każdą kolejną lekturą poznaję nową historię. Potem, rzeczywiście odkładam książkę na półkę, ale co najważniejsze i najpiękniejsze w czytaniu – zawsze mogę do niej wrócić.
„Drozdy nic nam nie czynią poza tym, że radują nas swoim śpiewem. Nie niszczą ogrodów, nie gnieżdżą się w szopach na kukurydzę, nie robią żadnej szkody, tylko śpiewają dla nas z głębi swoich ptasich serduszek. Dlatego właśnie grzechem jest zabić drozda”.
W filmie „Życie jest piękne” reżyserii Roberto Benigniego Holokaust został przedstawiony w nieco inny sposób niż zazwyczaj. Jest to niby komedia, która rzeczywiście rozśmiesza, ale tylko przez chwilę.
Czuję się jak detektyw, czytając kryminały. Właśnie tak było podczas lektury Studium w szkarłacie Artura Conan Doyle’a, czyli pierwszej historii o detektywie wszech czasów – Sherlocku Holmesie
Szczęście polega na otaczaniu się rodziną i przyjaciółmi oraz spełnianiu swoich marzeń.
Są książki, które mnie zaskakują, mimo że się tego po nich nie spodziewałam. Między innymi do takich lektur zaliczam Świat według T.S Spiveta autorstwa Reifa Larsena.
