..przede mną wielka niewiadoma. Sama nie wiem, co będzie dalej, co przyniesie mi nowy dzień. Kończy się mój trzeci rok w gimnazjum, a tym samym zakończenie niesamowitej przygody z siatkówką w tej szkole oraz pożegnanie się z moją ukochaną drużyną, o której nigdy nie zapomnę. Tylko my wiemy, co razem przeżyłyśmy. Wspierałyśmy się w najtrudniejszych chwilach. Pocieszałyśmy się w ciężkich momentach. Jeśli płakałyśmy, to wszystkie – razem. Byłyśmy i nadal jesteśmy jak jedna wielka rodzina. Nigdy nie obwiniałyśmy się o przegrany mecz, czy ostatnią straconą piłkę. Same byłyśmy dla siebie motywacją. Nigdy nie rywalizowałyśmy ze sobą. Nie zwątpiłyśmy w nasze możliwości nawet przez chwilę. Teraz nastaje chwila rozstania. Każdy pójdzie swoją drogą, we własną stronę, ale to co przeżyłyśmy zostanie w naszych głowach i pamięci. Trzy lata wspólnej walki, która nie wydawała się być tak piękna na samym początku. Wspomnienia i wspólne chwilę pozostaną z nami na zawsze. Nie będziemy się zasmucać, bo każda z nas ma inne plany na przyszłość. Może kiedyś spotkamy się znowu, wszystkie razem. Brzmi pięknie, ale nie jest to nie do zrealizowania. Może kiedyś świat zachcę nas połączyć i dalej będziemy szły już razem, tak jak zawsze, wspierając się i nie narzekając na wszelkie przeszkody, które pokonywałyśmy razem. W drużynie drzemie ogromny potencjał, a w grupie siła. Sen, który przechodzi jak przez mgłę, może zamienić się w piękny obrót sprawy. Nikt nie wie, co przyniesie nam nowy dzień, ale bez względu na wszystko zawsze będziemy trzymać się za ręce, chociażby na odległość, bo nawet kilometry nie są w stanie nas rozdzielić i zatrzymać!!!